آدمی به سر شناخته می شود یا به لباس؟
کشته ای را اگر بخواهند شناسایی کنند,به چهره اش می نگرند یا به لباسی که پیش از رزم به تن کرده است؟
اما اگر دشمن آنقدر پلید باشد که سرها را از بدن جدا کرده و با خود برده باشد چه باید کرد؟
اگر دشمن کهنه ترین لباس را هم به غنیمت برده باشد چه؟
لابد به دنبال علامتی,نشانه ای,انگشتری,چیزی باید گشت.
اما اگر پست ترین سپاهی دشمن در سیاهی به بهانه بردن انگشتر,انگشت را هم برده باشد,به چه علامتی و چه نشانه ای کشته خویش را باز می توان شناخت؟
البته نیاز به این علائم و نشانه ها مخصوص غریبه هاست نه برای زینبی که با بوی حسین بزرگ شده است و رایحه حبیب و جان حسین را از زوایای قلب خود بهتر می شناسد.
تو را نیاز به نشانه نیست.
که راه گم کرده علامت می طلبد و ناشناس,نشانه می جوید.
تویی که حضور حسین را در مدینه به یاری شامه ات فهمیدی,تویی که هر بار دلتنگ حسین می شدی,آینه قلبت را می گشودی و جانت را به تصویر روشن او التیام می بخشیدی.
سید مهدی شجاعی
